Στις 12/12 ο Γιάνης Βαρουφάκης δημοσίευσε ένα άρθρο στο The Press Project με το οποίο καλεί στην ουσία τις δυνάμεις της ανατρεπτικής/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σε συνεργασία στους μαζικούς χώρους, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις βουλευτικές εκλογές.[1]
Είναι μια πρόταση που έρχεται σε συνέχεια της στροφής του κόμματος προς τα Αριστερά, όπως σηματοδοτήθηκε από το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριό του, με σημαντικές μετατοπίσεις σε επίπεδο θέσεων και συνθημάτων.
Παράλληλα το ΜΕΡΑ25 έχει εντείνει την παρουσία του στα κινήματα, ενώ τα στελέχη και οι βουλευτές του προσπαθούν να παρέχουν ενεργή βοήθεια στα σωματεία και στα κινήματα με τα οποία έρχονται σε επαφή – κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό.
Συνεργασία στους μαζικούς χώρους
Η συνεργασία του ΜΕΡΑ25 με ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ανατρεπτικής/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στους μαζικούς χώρους είναι ήδη γεγονός.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η συμμετοχή του ΜΕΡΑ25 στην «Πόλη Ανάποδα» στη Θεσσαλονίκη (ίσως το πιο πετυχημένο αυτοδιοικητικό σχήμα της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς), η έναρξη διαδικασίας συμμετοχής της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΜΕΡΑ25 στον Αντιφασιστικό Συντονισμό Αθήνας Πειραιά, η συμμετοχή του σε μια σειρά κοινωνικά και περιβαλλοντικά κινήματα μαζί με δυνάμεις της ανατρεπτικής/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου, κ.α.
Αυτή η σχέση μπορεί και πρέπει να επεκταθεί. Μια σειρά άμεσες μάχες που καλούμαστε να δώσουμε για να αποκρούσουμε τις συνεχιζόμενες επιθέσεις της κυβέρνησης και του κεφαλαίου (στους μισθούς, τα δικαιώματα, το περιβάλλον, τους ελεύθερους χώρους) απαιτούν τη μεγαλύτερη δυνατή συστράτευση και συνεργασία της Αριστεράς.
Για τις εκλογικές συνεργασίες
Για ένα κομμάτι της ανατρεπτικής/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς οι εκλογικές συνεργασίες στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος απορρίπτονται ή και καταγγέλλονται ως ευκαιριακές συγκολλήσεις.
Γιατί όμως όσα παλεύουμε από κοινού στο δρόμο δεν μπορούμε να τα παλέψουμε από κοινού σε επίπεδο εκλογικών αναμετρήσεων και στη Βουλή; Γιατί δεν μπορούμε να κατέβουμε στις εκλογές μαζί, στη βάση όσων πραγματικά συμφωνούμε (μισθούς, εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας κλπ) διατηρώντας στα υπόλοιπα ζητήματα τις διαφωνίες μας; Μια εκλογική συνεργασία δεν είναι ούτε επιδιώκει κατ’ ανάγκη τη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος. Οι συλλογικότητες διατηρούν την ανεξαρτησία τους, συνεχίζουν να παλεύουν τις (διαφορετικές) ιδέες και θέσεις τους δημόσια.
Το παράδειγμα του FIT-U στην Αργεντινή (με 6%) είναι ένα από τα παραδείγματα που δείχνει πως οι εκλογικές συνεργασίες δυνάμεων της ανατρεπτικής Αριστεράς, παρά τις σημαντικές πολιτικές διαφορές που τις χαρακτηρίζουν, μπορούν να αγκαλιαστούν από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα και βοηθούν το κίνημα να δώσει μάχες από καλύτερη θέση.
Μια εκλογική συνεργασία είναι ένα μέσο να δώσουμε πιο αποτελεσματικά τις μάχες σ’ ένα πεδίο που είναι αντικειμενικά το πιο ευνοϊκό για τον ταξικό αντίπαλο – ιδιαίτερα μετά από τις σοβαρές ήττες του κινήματος την προηγούμενη δεκαετία.
Για την ανατρεπτική Αριστερά που δεν πιστεύει ότι ο δρόμος για να αλλάξει η κοινωνία είναι κοινοβουλευτικός, αλλά ότι το κοινοβούλιο είναι ένα από τα επίπεδα που δίνουμε μάχες για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και του περιβάλλοντος, οι εκλογικές συνεργασίες θα έπρεπε να είναι τόσο αυτονόητες όσο η συμπόρευση στο δρόμο.
Κατά τη γνώμη μας, η ανατρεπτική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα έπρεπε να είχε ήδη προχωρήσει σε μια μεταξύ της συνεργασία και στη συνέχεια να εξετάσει τις δυνατότητες συνεργασίας με το ΜΕΡΑ25, στη βάση και της πρότασης που έχει ήδη κατατεθεί, αλλά και να απευθύνει κάλεσμα για συνεργασία, σε όλα τα επίπεδα, στο ΚΚΕ – κι ας πάρει αυτό την ευθύνη της άρνησης.
Η πρόταση του ΜΕΡΑ25 για συνεργασία στις βουλευτικές εκλογές
Η πρόταση από την πλευρά του ΜΕΡΑ25 για εκλογική συνεργασία με συλλογικότητες της ανατρεπτικής/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές, είναι μια κατ’ αρχήν θετική κίνηση.
Ωστόσο η πρώτη και πιο βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει ένας τέτοιος διάλογος για εκλογική συνεργασία είναι, κατά τη γνώμη μας, να σταματήσει το ΜΕΡΑ25 να αφήνει οποιοδήποτε περιθώριο ενδεχόμενης συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του σημαντικού άρθρου-καλέσματος του Γ. Βαρουφάκη στο The Press Project, στο site του ΜΕΡΑ25 δημοσιεύτηκε κείμενο που καλεί τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ (και του ΚΚΕ) να πιέσει την ηγεσία του ώστε να ανταποκριθεί στα καλέσματα του ΜΕΡΑ25 για συγκρότηση ενός «προοδευτικού μετώπου» το οποίο θα στηρίξει μια «προοδευτική διακυβέρνηση» με ένα πρόγραμμα «Ρήξης με την Ολιγαρχία» [2].
Το κείμενο αυτό δεν ήταν μεμονωμένο, αλλά εντάσσεται στα καλέσματα που έκανε τους προηγούμενους μήνες το ΜΕΡΑ25 στον ΣΥΡΙΖΑ για προγραμματικό διάλογο, με στόχο την «προοδευτική διακυβέρνηση».
Το ΜΕΡΑ25 δεν μπορεί να καλεί σε συνεργασία και την ανατρεπτική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ – ένα κόμμα που απέδειξε ξεκάθαρα τον Ιούλιο του 2015 αλλά και στη διακυβέρνησή του στη συνέχεια, ότι δεν είναι με την πλευρά της «Ρήξης με την Ολιγαρχία», αλλά με την πλευρά της υπεράσπισης των συμφερόντων της. Πρέπει να είναι εντελώς ξεκάθαρο ότι δεν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ (ούτε μετά τις πρώτες, ούτε μετά τις δεύτερες εκλογές) για να μπορέσει να ανοίξει η συζήτηση για ενδεχόμενη εκλογική συνεργασία με την ανατρεπτική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Και, επίσης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η θέση είναι κατακτημένη στο κόμμα, όχι κάτι το οποίο μπορεί να ανατραπεί μέσα από εσωκομματική ψηφοφορία[3].
Όσον αφορά στα προγραμματικά σημεία που το ΜΕΡΑ25 καταθέτει σαν βάση συζήτησης για εκλογική συνεργασία (τα «7+1 σημεία»), σε πολλά από αυτά θα μπορούσε μέσα από διάλογο να υπάρξει σύγκλιση με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και μάλιστα εύκολα – όπως για παράδειγμα τα ζητήματα της ενέργειας, της εξόρυξης υδρογονανθράκων, της κατοικίας, κ.α.
Από την άλλη υπάρχουν μια σειρά θέματα που χρειάζονται αποσαφήνιση όπως για παράδειγμα η έννοια της κοινωνικοποίησης, με την οποία δεν θα καταπιαστούμε εδώ για λόγους χώρου. Να αναφέρουμε μόνο πως για την ανατρεπτική Αριστερά η έννοια της κοινωνικοποίησης αφορά το πέρασμα μεγάλων επιχειρήσεων στην ιδιοκτησία του Δημοσίου, χωρίς αποζημίωση στο κεφάλαιο, με την διοίκηση και των έλεγχο τους να βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας.
Υπάρχουν και διαφορές, όπως για παράδειγμα η θέση για ένα «νέο κίνημα Αδεσμεύτων» και η «πρόσκληση σε Διεθνή Περιφερειακή Συνδιάσκεψη σε όλες τις Μεσογειακές χώρες». Ένα εκλογικό μέτωπο «ρήξης με την ολιγαρχία» μπορεί και οφείλει να συζητά και να συνεργάζεται με τα κινήματα όλων των Μεσογειακών χωρών (και όχι μόνο) αλλά δεν μπορεί να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με στυγνούς δικτάτορες όπως ο Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι της Αιγύπτου, ή ακροδεξιές πρωθυπουργούς όπως η Μελόνι. Επιπλέον, ένα μέτωπο Ρήξης με την Ολιγαρχία, δεν μπορεί να έχει πρότυπο το ιστορικό κίνημα των Αδεσμεύτων, ένα κίνημα που περιλάμβανε από τους Τίτο και Νάσερ μέχρι τον Μακάριο, έφτασε να περιλαμβάνει αιμοσταγείς δικτάτορες όπως ο Σουχάρτο και ισορροπούσε ανάμεσα στις δυο μεγάλες δυνάμεις/πόλους της περιόδου χωρίς να προχωρά σε ρήξη με το σύστημα.
Μια αδέσμευτη εξωτερική πολιτική πρέπει κατά τη γνώμη μας να στοχεύει στη συνεργασία και την κοινή δράση της Αριστεράς, των σωματείων και των κινημάτων συνολικά ενάντια σε κυβερνήσεις που ενδεχομένως να μην υπερασπίζονται τα συμφέροντα κάποιου από τους ιμπεριαλιστικούς πόλους, αλλά υπερασπίζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου απέναντι σε αυτά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Έχουμε πίσω μας μια δεκαετία ηττών και υποχώρησης του κινήματος που δεν άφησε καμία συλλογικότητα της Αριστεράς αλώβητη. Τα τελευταία λίγα χρόνια βλέπουμε μια σταδιακή ανάκαμψη του κινήματος, ωστόσο ζούμε ακόμα τις συνέπειες των Μνημονίων και της προδοσίας του δημοψηφίσματος του 2015.
Ο ειλικρινής διάλογος μεταξύ των συλλογικοτήτων της Αριστεράς, η συνεργασία στους μαζικούς χώρους, οι εκλογικές συνεργασίες και το ξεπέρασμα παθογενειών όπως ηγεμονισμοί στο μικρόκοσμο του χώρου, καπελώματα, αντιδημοκρατικές διαδικασίες κ.α. είναι εντελώς απαραίτητα για να μπορέσει το κίνημα που ξαναποκτά τον βηματισμό του να δώσει τις μάχες του με αξιώσεις νίκης.
___________________________
