De Oost-Anatolische Breuklijn scheurde over zijn lengte. Er waren twee aardbevingen, een van 7,8 en de andere van 7,6 op de schaal van Richter, en talrijke naschokken van 6, die in veel landen voelbaar waren, waaronder Turkije, Syrië, Libanon, Irak en Cyprus. Tot nu toe (7 februari) heeft de aardbeving meer dan 3.549 mensen gedood in Turkije, 1.500 in Syrië en meer dan 22.168 gewonden in Turkije. De aardbeving trof in Turkije direct 10 provincies en een totale bevolking van 15 miljoen. Het aantal mensen onder het puin is onbekend, maar het is niet moeilijk in te schatten dat het dodental meerdere malen hoger zal liggen. Niet alleen dorpen of kleine steden, maar zelfs sommige stadscentra in de regio hebben 24 uur na de aardbeving geen hulp ontvangen. Mensen doen reddingswerk in het puin met hun eigen middelen en proberen hun familieleden te bereiken.
Niet vanwege een natuurramp
Het vóórkomen van twee aardbevingen van een dergelijke omvang na elkaar is wetenschappelijk zeldzaam, een fenomeen dat de komende jaren zal worden bestudeerd. Toch werd ten minste één van deze aardbevingen, de aardbeving in Oost-Anatolië, al door seismologen verwacht, vooral in de afgelopen twee jaar. Ondanks deze waarschuwingen werden er geen maatregelen genomen. Het zijn de verrotte gebouwen die op deze breuklijn zijn gebouwd, die mensen hebben gedood en niet de aardbeving zelf. Gebouwen die instortten als papier, dammen en mijnen op breuklijnen, de oorzaak waardoor enerzijds mensen werden gedood en anderzijds de hindernissen waardoor de hulp de slachtoffers niet kon bereiken.
We worden geconfronteerd met een situatie waarin meer dan 50 procent van sommige steden is verwoest en openbare gebouwen, ziekenhuizen en zelfs gebouwen die door zoek- en reddingsteams worden gebruikt, eveneens zijn ingestort. In Turkije, een paradijs voor bouwconglomeraten, hebben we gezien dat de toelevering van hulpmateriaal beperkt is en dat de toegang ertoe erg moeilijk is.
Reddingsteams hebben ook moeite om de gebieden te bereiken omdat de wegen zijn geblokkeerd, door instortingen en verkeersongevallen die door de aardbeving veroorzaakt zijn. De temperaturen, die op sommige plaatsen onder nul gaan, maken het leven ook tot een hel voor miljoenen mensen in open lucht zonder tenten noch voedsel. Tienduizenden onder het puin, lopen het risico om te bevriezen. Het hele land wordt gemobiliseerd om hulp te sturen met vliegtuigen en vrachtwagens, en ngo’s werken hieraan. In alle steden hebben mensen lange rijen gevormd voor het geven van bloed, in een poging om de regio op de een of andere manier te helpen. Deze spontane en ongeplande aanbiedingen voor hulp moeten echter worden gecoördineerd om efficiënt te zijn.
Er bestaat een Centrale Planningsautoriteit, maar geen centrale planning
Ook in 1999 werd Turkije door een grote aardbeving getroffen, die volgens officiële cijfers bijna 20.000 mensen het leven kostte. Na die aardbeving werd AFAD (Directie voor rampenbestrijding en noodsituaties) opgericht om het werk bij rampen te coördineren. Een soort belasting, die nog steeds wordt geïnd, werd uitgevonden en er werd gezegd dat die zou worden gebruikt om de aardbevingsbestendigheid te vergroten. De recente aardbevingen hebben bewezen dat er geen centrale planning is en dat deze belasting niet is gebruikt om de veerkracht van steden in Turkije, een land in een aardbevingsgevoelig gebied, te vergroten.
Dringende behoeften
Dringende behoeften worden geïdentificeerd en voortdurend bijgewerkt, zowel via AFAD als via de organisaties die naar de regio zijn kunnen gaan. Het is duidelijk dat er momenteel een zeer dringende behoefte bestaat aan ervaren zoek- en reddingsteams en uitrusting. Tegelijkertijd zijn tenten, verwarmingstoestellen, dekens, slaapzakken en matten nodig om te voorkomen dat mensen bevriezen in de toenemende kou. Schoon water en droog voedsel zijn ook een prioriteit. Bovendien is er dringend behoefte aan apparatuur zoals generatoren en opslagbatterijen om zowel zoek- als reddingsoperaties te vergemakkelijken.
Tot nu toe is de aanwezigheid van noch AFAD noch andere staatsinstellingen in de regio voelbaar. Het maakt niet uit met welke persoon je praat, het eerste wat ze zeggen is dat ze in de steek zijn gelaten.
De staat moet al zijn middelen mobiliseren. Het is dringend en absoluut noodzakelijk dat het leger, dat er prat op gaat het op één na grootste van de NAVO te zijn, wordt ingezet voor zoek- en reddingsoperaties. Wegen die geblokkeerd zijn door zowel sneeuw als verkeersongevallen moeten worden geopend. De Rode Halve Maan moet tentensteden opzetten zonder nog één nacht te wachten.
Er is een andere aanpak nodig
Op korte termijn is het in veiligheid brengen van mensen de eerste taak. Maar daarnaast is er nog veel meer dat moet gebeuren voor steden die de komende jaren praktisch niet dezelfde plekken zullen zijn. Om het trauma in het bewustzijn te helen, zal zelfs meer tijd nodig zijn. Deze steden zullen zeker enorme migratiegolven ervaren, omdat hun infrastructuur voor gezondheid, onderwijs en werkgelegenheid grotendeels is uitgehold. Sommigen denken misschien dat het misschien te vroeg is om over deze dingen te praten. Maar als we daarover nu niets zeggen, is het mogelijk dat vóór de verkiezingen in mei het enige dat zal gebeuren, is dat de bouwcontracten aan AKP-aanhangers worden gegeven.
Wij eisen:
- Alle hotels, openbare gebouwen en andere relevante plaatsen in de regio moeten worden getest op duurzaamheid en worden geopend voor onderdak,
- De wederopbouw van de regio mag niet worden toevertrouwd aan de aasgieren van de particuliere bouwsector, maar moet gebaseerd zijn op aardbevingsbestendigheid, in overeenstemming met passende stedelijke plannen die moeten worden voorbereid door wetenschappers en comités van lokale bevolking en vakbonden,
- Zorg voor een fatsoenlijke uitkering om van te leven voor iedereen die getroffen is door de aardbeving voor een bepaalde periode van tijd,
- Staatshuisvesting voor iedereen, huurders of niet, die hun woning verliezen,
- Het verlenen van het recht op tewerkstelling als ambtenaar aan een van de eerstegraads familieleden van overleden ambtenaren,
- Het verschaffen door alle openbare en later geprivatiseerde diensten zoals water, elektriciteit, aardgas, vervoer gratis voor een bepaalde periode in de provincies van de regio,
- Alle gezondheidsdiensten, met inbegrip van die welke niet door de verzekering worden gedekt (tandheelkundige, psychologische diensten, enz.) gedurende een bepaalde periode gratis zijn,
- Al deze uitgaven moeten worden betaald door de speciale verbruiksbelastingen die sinds de aardbeving van 1999 zijn geïnd, die momenteel onbekend zijn. Deze belastingen moeten uit de zakken worden gehaald van degenen die ze nu in handen hebben. Ook de bouwreuzen en de banken die hen ondersteunen, moeten zwaar belast worden.
- We zijn erg boos en verdrietig. We zullen niet vergeten wat dit systeem dat mensen vrijwillig naar hun dood brengt en de rest van hen naar het puin laat staren, met ons heeft gedaan. We zijn het aan onszelf verplicht om het te vernietigen.
