Het frontale treinongeluk op 1 maart was geen ongeluk. Het was een misdaad.
Op het moment van schrijven zijn er 57 bevestigde doden, 56 vermisten, 48 zijn in het ziekenhuis opgenomen en honderden hebben verwondingen opgelopen. Het is het dodelijkste treinongeval in de Griekse geschiedenis en een van de dodelijkste in heel Europa.
De rechtse regering van de Nieuwe Democratie probeert haar verantwoordelijkheid te verbergen achter krokodillentranen en het aftreden van de minister van Transport, A. Karamanlis. Tegelijkertijd probeert ze alle schuld bij de dienstdoende stationschef van Larissa te leggen. Dit is de officiële lijn van alle officiële media.
Woede stapelt zich op
Hoe hard ze ook hun best doen, de waarheid kan niet verborgen blijven en de woede groeit aan. Al twee decennia lang hekelen treinarbeiders en hun vakbonden de bezuinigingen op infrastructuur en veiligheid, het uitbesteden van diensten, de contracten met particuliere bedrijven op basis van winstbejag en politieke gunsten in plaats van de goede werking van de Griekse Spoorwegen (OSE).
De spoorwegarbeiders hadden hard strijd geleverd tegen de privatisering die de Griekse regeringen en de Europese Unie in de eerste helft van de jaren 2010 aan de Griekse Spoorwegen hadden opgelegd. Sindsdien hebben ze bij talloze gelegenheden uitgelegd dat een ernstig ongeval slechts een kwestie van tijd was, omdat de veiligheidssystemen niet werkten en omdat 1.000 van de 2.000 (voorziene, noodzakelijke) organieke posten vacant waren omdat regeringen weigerden nieuw personeel in dienst te nemen, terwijl ze tegelijkertijd ervaren personeel dwongen om te vertrekken.
De regering en de gevestigde media proberen van de stationschef een zondebok te maken. We moeten deze uitleg ronduit verwerpen, om het even welke fouten hij ook heeft gemaakt. Want het is ondenkbaar dat honderden en duizenden levens afhankelijk zijn van de beslissingen van slechts één individu ! Menselijke fouten zijn onvermijdelijk. Daar zijn veiligheidssystemen voor. En dat is precies wat ontbrak.
Iedereen in het management van OSE en het ministerie van Transport wist dit ! Ze deden niet alleen niets, maar ze bleven bovendien ook bezuinigen. Ze bezuinigden op de veiligheid om winst te maken voor de nieuwe eigenaren van OSE, na de privatisering, voor de particuliere aannemers en natuurlijk voor zichzelf, omdat hun “diensten” altijd op één of andere manier knap worden beloond.
Er is absoluut geen excuus waarom het communicatie- en veiligheidssysteem, dat in 2000 werd gekocht, nooit is geïnstalleerd ! Maar zelfs op de weinige plaatsen waar tot een paar jaar geleden telecommandosystemen actief waren, zoals in Volos en Larissa, werden ze naar verluidt gesloten omdat er geen personeel was om ze te bedienen !
Er zijn geen andere woorden om de personen te beschrijven die de leiding hebben in de regering en in het OSE-management, behalve criminelen en moordenaars !
Renationaliseer de spoorwegen!
In het licht van deze tragedie, waarvoor geen woorden zijn, promoten de regering en de media het begrip “stil nationaal verdriet”.
Dat is precies wat we niet moeten doen. Mensen zijn verdrietig, maar ze zijn ook woedend . En we moeten luid onze stem verheffen!
Grote spontane demo’s kwamen direct na het nieuws op gang. In de meeste grote steden in Griekenland komen sinds deze misdaad, dagelijks oproepen tot protest. En de demo’s groeien met de dag. Op vrijdag 3 maart waren de demo’s de grootste tot nu toe. Duizenden gingen de straat op in Athene, Thessaloniki en tientallen andere steden. Vandaag, zondag 5 maart, zag het Syntagma-plein in Athene, één van de grootste bijeenkomsten in de afgelopen 7 jaar, d.w.z. in de periode na de uitverkoop van 2015 door de toenmalige SYRIZA-regering.
Dit ondanks de aanvallen van de beruchte MAT, de Griekse oproerpolitie, op de demonstranten.
Spoorwegarbeiders hebben twee 24-uursstakingen uitgeroepen en de arbeiders van de metro één. Tegelijkertijd worden solidariteitsacties georganiseerd op scholen, waar scholieren op de schoolpleinen slogans vormen, door hun rugzakken naast elkaar te leggen. Er is een algemene verontwaardiging op sociale media. Voor veel mensen was dit als de druppel te veel.
De slogan luidt “bel me als je thuiskomt”
Er is echter meer nodig om het moorddadige beleid van de regering omver te werpen. Xekinima (aangesloten bij Internationalistisch Standpunt) roept op tot:
• Alle treinen (inclusief de voorstedelijke en metrotreinen) moeten onmiddellijk worden gestopt. En ze zouden alleen weer moeten werken als werknemers op vakbondsvergaderingen oordelen dat de veiligheidsproblemen zijn opgelost.
• Dit kan worden afgedwongen door een arbeidersbeweging die stakingen en bezettingen combineert.
• Deze acties mogen niet beperkt blijven tot het spoor en de metro. De hele vervoerssector moet erbij worden betrokkenen (d.w.z. bussen, trolleys en trams).
• Deze strijd moet gesteund worden door de hele arbeidersbeweging, die eist dat OSE opnieuw genationaliseerd wordt. Van Griekenland tot het Verenigd Koninkrijk is privatisering van spoorwegen synoniem voor een gevaar voor de veiligheid van passagiers en werknemers – naast de stijging van de ticketkosten.
De Algemene Confederatie van Griekse Arbeiders (GSEE) heeft de plicht om een dergelijke beweging te ondersteunen door een waarschuwingingsstaking van 24-uren uit te roepen en deze oproep wekelijks te herhalen totdat het parlement gedwongen wordt om voor de hernationalisatie van OSE te stemmen. Een gerenationaliseerde OSE moet functioneren onder het democratische beheer en de controle van werknemers en de samenleving en zonder enige compensatie voor de huidige eigenaren.
Gezien de staat van dienst van de leiding van GSEE, verwachten we echter niet dat ze een dergelijk initiatief zullen nemen. Daarom moeten de militante vakbonden samen met de sociale bewegingen het initiatief nemen, in het offensief gaan en de vakbondsfederatie tot actie dwingen.
• School- en universiteitsstudenten hebben een bijzondere rol te spelen in deze beweging. Met massale deelname aan de mobilisaties en met bezettingen van scholen en hogescholen, zoals in sommige steden al is begonnen.
Om dit plan te laten slagen, moeten de krachten van links coördineren en samenwerken. We moeten in ieder geval praktijken uit het verleden vermijden waarin verschillende en tegenstrijdige “centra van strijd” werden gecreëerd voor kleine partijdoeleinden.
Veranderende situatie
Door zo’n strijd kan de ND-regering zelfs omvergeworpen worden. Premier Mitsotakis wordt de meest gehate premier sinds zijn vader 30 jaar geleden, in de periode 1990-’93, in functie was. Na het massale karakter van de antifascistische acties van september 2022, de massale algemene staking van 9 november en de zeer grote herdenkingsdemonstraties van 17 november (opstand aan de polytechnische school), evenals andere mobilisaties, is de stemming in de Griekse samenleving en de massabewegingen duidelijk aan het veranderen.
Een beweging zoals hierboven beschreven kan niet alleen de basis leggen voor de nederlaag van de huidige regering, maar ook voor de vorming van een nieuwe radicale, militante linkse partij, die de behoeften van de strijdende vakbonden, de sociale bewegingen en de jeugd zal weerspiegelen met als doel een einde te maken aan het criminele kapitalisme en een nieuwe alternatieve socialistische samenleving op te bouwen op basis van arbeidersdemocratie.
